8 sierpnia 2015
Siostra Teodora – Bonifacja Janiak urodziła się 14 maja 1925 roku w Dzierlinie, w powiecie sieradzkim, jako ostatnie – jedenaste dziecko Ignacego i Stanisławy z domu Paruszewskiej. Po tygodniu – 21 maja 1925 r. została ochrzczona w kościele parafialnym w Charłupi Małej. Zmarła w domu generalnym we Włocławku, ul. Orla 9, w dniu 6 sierpnia 2015 r., w 90. roku życia i 69. powołania zakonnego.
Bonifacja wychowywała się w pobożnej rodzinie rolniczej. Od dzieciństwa uczęszczała do świątyni, śpiewała Godzinki ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP, uczestniczyła w roratach, modliła się przed słynącym łaskami obrazem Matki Bożej Charłupskiej. Pierwszą Komunię świętą przyjęła 3 czerwca 1934 r. W tym samym miesiącu, podczas wizytacji, ks. bp Karol Radoński udzielił jej sakramentu bierzmowania. Nosiła w sobie pragnienie oddania swego życia Bogu. W 1938 r. ukończyła sześcioklasową szkołę powszechną w Charłupi Małej. Pomagała rodzicom i rodzeństwu w gospodarstwie. W wolnych chwilach przepisywała pieśni ze starych śpiewników. Od dzieciństwa towarzyszyły jej trudne doświadczenia, które odbiły się na zdrowiu. Ucierpiała też podczas nalotów niemieckich. W czasie okupacji pracowała u Niemców, początkowo w rodzinnych stronach, a od 1941 r. w Kalinowej koło Błaszek u rodzin przesiedlonych z Rumunii, m.in. opiekowała się dziećmi.
Jej starszy brat Sylwester (1919-1975) przed wojną wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku. W kwietniu 1945 roku otrzymał w Krakowie święcenia kapłańskie. Pracę duszpasterską rozpoczął w parafii Lubraniec, gdzie posługiwały Siostry Wspólnej Pracy. Tą drogą Bonifacja poznała nasze Zgromadzenie i 27 października 1946 r. została do niego przyjęta. Po odbyciu postulatu s. Teodora rozpoczęła nowicjat we Włocławku przy ul. Leśnej – 11 lipca 1947 r. Pierwszą profesję złożyła 11 lipca 1948 r., wieczystą – w święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny –
2 lipca 1953 r. Złoty jubileusz ślubów zakonnych obchodziła 8 grudnia 1998 r., a jubileusz diamentowy – wspólnie z s. Danutą Boczek w 2008 r.
Pierwszą placówką s. Teodory był Kowal (1948-1949), gdzie pracowała jako zakrystianka. Następnie pomagała w sklepie w Łowiczu i w zakrystii (1949-1952).
W Sompolnie w latach 1952-1962 pomagała w domu i w pracowni kołder, obsługiwała zakrystię. Kolejne 13 lat (1962-1975) opiekowała się małymi dziećmi matek pra-cujących. Od 1975 do 1981 r. była zatrudniona przez Komitet Opieki Społecznej w Za-kopanem, służąc pomocą osobom starszym i samotnym w ich domach. Od 1981 r. przebywała w domu generalnym we Włocławku. Pracowała w Hotelu „Wspólna Praca”: najpierw w recepcji (do 1988), potem jako nocna furtianka (do 1995), a następnie jako furtianka w ciągu dnia (1995-1996). Kolejne operacje i rekonwalescencja wyłączyły ją
z tej posługi. Siostra chętnie pomagała w pracach domowych, pamiętamy ją jako tę, która naprawiała nam różańce.
Siostra Teodora wiernie przestrzegała Konstytucji i regulaminu życia zakonnego. Lubiła się modlić. Pomimo braku słuchu i trudności z poruszaniem się codziennie uczestniczyła we Mszy św., Liturgii Godzin, Koronce do Bożego Miłosierdzia, w konferencjach, korzystała z sakramentu pokuty. Lubiła być we wspólnocie i łączyła się z nią chociażby przez śledzenie odmawianych przez nią tekstów. Z siostrami porozumiewała się za pomocą kartek. W sposób prosty i jasny wyrażała dezaprobatę i niezadowolenie. Na ogół była pogodnego usposobienia, dziękowała Bogu za dar powołania, a także Maryi za to, że „przygarnęła ją pod swój płaszcz”. Siostra Teodora nie miała dużych wymagań i nie absorbowała swoją osobą. Brak słuchu kompensowała lekturą, była wierną czytelniczką zakonnego biuletynu „W służbie Maryi” i listów do sióstr. Do końca zachowała sprawny umysł. Interesowała się sprawami Zgromadzenia, troszczyła się o jego rozwój, modlitwą otaczała także swoją rodzinę, cieszyła się otrzymywaną korespondencją. Miała zacięcie kronikarskie: jak rzadko kto, poopisywała posiadane fotografie, spisała swój życiorys, lubiła we wszystkim porządek i systematyczność. Przepisywała modlitwy i pieśni – robiła to na chwałę Bogu i Maryi Niepokalanej.
Od 1996 r. podjęła Dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego, a od 2011 –Krucjatę Różańcową za Ojczyznę. Siostry powierzały jej także swoje intencje.
Pod koniec lipca 2015 r. stan zdrowia s. Teodory się pogorszył, nie uczestniczyła we Mszy świętej ze wspólnotą, przyjmowała Komunię w swoim pokoju. W piątek 31 lipca br. przyjęła sakrament chorych. Odeszła do domu Ojca w święto Przemienienia Pańskiego 6 sierpnia 2015 r. o godz. 1315 w otoczeniu sióstr modlących się Koronką do Bożego Miłosierdzia. W tym dniu Zgromadzenie wspominało 100. rocznicę śmierci Współzałożycielki – m. Franciszki Rakowskiej.
Msza święta pogrzebowa była sprawowana w sobotę 8 sierpnia 2015 r. o godz. 10.30 w kaplicy domu generalnego we Włocławku, po czym ciało zmarłej s. Teodory Janiak zostało złożone na cmentarzu komunalnym przy ul. Chopina.
Dobry Jezu, a nasz Panie, daj jej wieczne spoczywanie!
ZOBACZ ZDJĘCIA Z POGRZEBU
{gallery}sp-s-teodora-janiak{/gallery}
(kliknij na zdjęcie aby powiększyć)
