28 maja 2016
Siostra Scholastyka – Leokadia Łazowska urodziła się 25 maja 1923 r. w Zaturii, powiat Nieśwież, woj. nowogródzkie (obecnie Białoruś), z rodziców Adama i Franciszki z domu Downar. Sakrament chrztu przyjęła w Nieświeżu w kościele pw. Bożego Ciała, pierwszą Komunię świętą – w kościele filialnym pw. Najświętszego Serca Jezusowego w Siełowiczach.
Zmarła w szpitalu w Gdańsku 23 maja 2016 roku w 93. roku życia i 68. powołania zakonnego.
Leokadia pochodziła z rodziny rolniczej, praktykującej wiarę rzymskokatolicką. Ojciec trudnił się stolarką. Mama zajmowała się wychowaniem dzieci, uczyła je modlitwy. Była tercjarką trzeciego zakonu franciszkańskiego. W domu śpiewano z pamięci Godzinki ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP, odmawiano różaniec. W rodzinie było 11 dzieci, jednak ze względu na brak fachowej opieki medycznej oraz leków dzieci umierały w różnym wieku. Do lat dorosłych dożyła Helena, Maria, Leokadia (s. Scholastyka), Bronisława i Franciszek.
Leokadia ukończyła w Nieświeżu 4 oddziały szkoły powszechnej. (Wykształcenie uzupełniła w 1967 r. w Zduńskiej Woli). W czasie wojny utrzymywała się z szycia i robótek ręcznych. W latach 1945-1946 pracowała jako kelnerka w stołówce w Nieświeżu. Po ustaleniu nowych granic wschodnich w ramach repatriacji Leokadia przyjechała z siostrą do Polski – do Zbierska koło Kalisza. (W późniejszym czasie pomogła przeprowadzić się do kraju niemalże całej rodzinie.) Tutaj zatrudniła się w cukrowni przy szyciu worków oraz w leśnej szkółce. W 1947 r. w kościele św. Józefa w Kaliszu przyjęła sakrament bierzmowania z rąk ks. biskupa Franciszka Korszyńskiego – opiekuna Zgromadzenia.
Pragnienie służenia Bogu spełniła 14 lutego 1949 r., kiedy to razem z Marią Łazarek (s. Ryszardą) przybyła do Włocławka. Obie zostały przyjęte do Zgromadzenia przez m. Marię Tucholską – ówczesną przełożoną generalną Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi. Przez pół roku pod opieką świątobliwej s. Gabrieli Popiołek odbyła postulat. Nowicjat – jeden z najliczniejszych w latach powojennych – rozpoczęła 5 lipca 1949 r. pod kierunkiem mistrzyni s. Czesławy Krasińskiej. Pierwszą profesję złożyła 5 lipca 1950 r. we Włocławku w obecności ks. prymasa Stefana Wyszyńskiego. Wieczyste śluby złożyła 2 lipca 1955 r. W uroczystość patronalną Niepokalanego Poczęcia NMP 8 grudnia 2000 r. obchodziła w domu generalnym we Włocławku złoty jubileusz ślubów, a w maju 2010 r. – 60-lecie profesji.
Po pierwszych ślubach s. Scholastyka przebywała na placówce w Inowłodzu (1951-1954), zdobywając umiejętności kulinarne i dziewiarskie, następnie pracowała w Dmosinie (1954-1958) jako zakrystianka i opiekunka chorych. W Poznaniu pomagała w Przedszkolu prowadzonym przez Zgromadzenie – od 1958 r. aż do jego przejęcia przez władze świeckie w 1962 r. Ukończyła trzymiesięczny kurs pielęgniarski trzeciego stopnia. W latach 1963-1973 służyła nieuleczalnie chorym w Zakładzie Specjalnym w Zduńskiej Woli przy ul. Łaskiej. Pracę z chorymi kontynuowała, przebywając na placówce w Zakopanem (1973-1974), służąc pomocą w ich domach. W 1974 r. s. Scholastyka powróciła do Poznania, gdzie posługiwała w domu zakonnym, w kuchni. Bywała też proszona do chorych, aby zrobić im zastrzyk czy postawić bańki.
W 1994 r. została skierowana do wspólnoty w Gdańsku przy ul. Startowej. Tam angażowała się w prace domowe: w kuchni, w przydomowym ogródku, wykonywała też drobne usługi krawieckie, a przede wszystkim odwiedzała systematycznie chorych (początkowo ponad 100 osób). Swoją wiedzę o chorobach, zdrowiu i stosowaniu leków starała się stale poszerzać. Służbę cierpiącym i modlitwę za nich traktowała jako swoją misję. Parafianie cenili te wizyty, okazywali Siostrze wdzięczność, wielu z nich przystąpiło do Dzieła Duchowej Pomocy Powołaniom.
Siostra utrzymywała silne więzi rodzinne. Żywo interesowała się losami drugiego i trzeciego pokolenia. Rodzina była dla niej też przestrzenią apostolstwa. Dopóki mogła, odwiedzała krewnych w Wielkopolsce i na Białorusi. Podczas jednego z takich wyjazdów witała w Nieświeżu prymasa Józefa Glempa. W ostatnich latach zapraszała krewnych do Gdańska, pisała listy, życzenia i telefonowała.
W życiu zakonnym starała się wiernie zachowywać złożone śluby i uczestniczyć w życiu wspólnotowym, pielęgnowała przyjaźnie siostrzane. Ceniła sobie wspólną modlitwę brewiarzową, różańcową i koronkę do Miłosierdzia Bożego. Miała też swoje prywatne modlitwy, ofiarowała je za rodziców, krewnych, kapłanów, za Zgromadzenie – o jedność, za zmarłe siostry. W styczniu 2016 r. odmawiała nowennę o szczęśliwą śmierć, Boże miłosierdzie i opiekę Matki Bożej dla siebie. Praktyki ascetycznie wypełniała w skupieniu. Zabiegała o odpusty, z tego względu nawiedziła katedrę oliwską w Roku Jubileuszowym 2000 i przekroczyła Bramę Miłosierdzia 3 maja br. Mimo starszego wieku wykazywała zainteresowanie sprawami bieżącymi, by w modlitwie wypraszać łaski dla Kościoła i Ojczyzny.
Codzienną lekturą było dla niej Pismo Święte, O naśladowaniu Chrystusa, Przestrogi duchowe św. Jana od Krzyża, Dusza zakonna u stóp Jezusa, prasa katolicka, a w bieżącym roku szczególnie Dzienniczek św. s. Faustyny. Należała do Stowarzyszenia Matki Bożej Patronki Dobrej Śmierci oraz do modlitewnej grupy pod nazwą Armia Michała Archanioła na Jasnej Górze, podejmując duchową troskę o ojca Melchiora Królika.
W środę 18 maja, wieczorem, po komplecie, nastąpił udar. Siostra została przewieziona do szpitala im. Marynarki Wojennej, tam przyjęła sakrament chorych. Zmarła 23 maja 2016 r. o godz. 120.
Uroczystości żałobne odbyły się w sobotę 28 maja 2016, Msza św. o godz. 1000 w kościele pw. św. Kazimierza Królewicza w Gdańsku - Zaspie, a następnie pogrzeb w kwaterze sióstr na cmentarzu łostowickim.
Niech Bóg łaskawy i pełen miłosierdzia przyjmie naszą s. Scholastykę do swej chwały.
m. Jolanta Gołębiowska
przełożona generalna
