21 maja 2012
Siostra Emanuela Irena Kowalewska urodziła się 27 listopada 1933 roku w Rakutowie koło Kowala z rodziców Stanisława i Wiktorii z domu Pankiewicz. W tym samym roku w Boże Narodzenie przyjęła chrzest święty w kościele parafialnym pw. św. Urszuli w Kowalu. W 1946 r. przyjęła pierwszą Komunię św. i sakrament bierzmowania z rąk ks. biskupa Franciszka Korszyńskiego. Zmarła we Włocławku 18 maja 2012 roku, w 79. roku życia i 62. powołania zakonnego.
Irena wzrastała w dobrej, religijnej atmosferze, najpierw w Rakutowie, potem po przeprowadzce w Kowalu. Ojciec był robotnikiem, mama zajmowała się domem i wychowaniem dzieci: Stefana, Stanisławy, Jana, Ireny, Ryszarda i Eugeniusza. W Kowalu ukończyła siedmioklasową szkołę powszechną. W 1950 r. uczestniczyła w półrocznym kursie dla wychowawczyń przedszkoli, organizowanym przez Szkołę Pedagogiczną przy ul. Staszica we Włocławku (m.in. z przyszłymi siostrami: s. Asumptą, s. Bonawenturą, s. Anuncjatą i s. Sebastianą). Pomagała w przedszkolu sióstr w Kowalu i utrzymywała z nimi bliski kontakt. Włączała się chętnie w prace przy parafii, m.in. przy dekorowaniu ołtarzy i przygotowaniu grobu Pańskiego. Lubiła zajęcia z dziećmi i młodzieżą, toteż jako siostra zakonna pragnęła oddać się posłudze wychowania. Matka Maria Tucholska 27 listopada 1950 r. przyjęła ją do postulatu Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi.
Siostra Emanuela rozpoczęła nowicjat 2 lipca 1951 r., pierwsze śluby złożyła rok później, wieczyste zaś – 16 lipca 1957 r. Przed dwoma tygodniami – w niedzielę 6 maja 2012 r. w kaplicy domu generalnego we Włocławku świętowała 60-lecie profesji zakonnej wspólnie z s. Wojciechą Korzeniewską, s. Ekspedytą Sobierajską, s. Anuncjatą Śmiejak i s. Bonawenturą Wypych.
W Zgromadzeniu s. Emanuela ukończyła kursy katechetyczne w Poznaniu (1952, 1953) i w Warszawie (1955). Powołanie zakonne realizowała głównie jako katechetka na placówkach: w Inowłodzu (1952-1955, 1987-1990), w Kaliszu przy ul. Asnyka (1955-1957), w Przedczu (1957-1958), w Łowiczu (1958-1959, 1967-1976), w Buczku (1959-1967), w Zduńskiej Woli (1976-1978), w Gdańsku przy ul. Kościelnej (1978-1982), w Kłodawie (1982-1987), w Pabianicach (1990-1992). W latach 50-i 60-tych w Inowłodzu i Buczku służyła chorym i biednym pomocą pielęgniarską. Posługę zakrystianki pełniła w Inowłodzu, Przedczu oraz w Bazylice Najświętszego Serca Jezusowego w Warszawie przy ul. Kawęczyńskiej (1992-1999). Przez 12 lat była furtianką w domu generalnym (do grudnia 2011 r.).
Prawie całe swoje życie poświęciła katechizacji. Podprowadzała innych do Boga z pasją i radością. W naturalny sposób żyła wiarą. Miała talent organizatorski i przywódczy: przy parafii skupiała dzieci, młodzież i rodziców, angażując ich w przygotowywanie dekoracji w świątyni, okolicznościowych inscenizacji, konkursów, loterii fantowych, organizowała grupy ministrantów. W Inowłodzu i okolicznych wioskach urządziła zbiórkę pieniędzy na prace budowlane przy kościele. Przygotowywała wakacyjne spotkania dla dzieci oraz pielgrzymki do sanktuariów. W wielu parafiach prowadziła asystę, która uświetniała procesje w strojach ludowych. W pracy wykorzystywała zdolności manualne, aktorskie i wokalne. W podejmowanych przedsięwzięciach była odważna i energiczna.
Cechowała ją serdeczność i otwartość, pogoda ducha, gotowość niesienia pomocy. We wspólnocie zakonnej była niezwykle aktywna i twórcza, obdarowywała wykonanymi przez siebie robótkami, sprawiając przy tym wiele radości. Do końca życia podtrzymywała więzi z rodziną, wychowankami i przyjaciółmi poprzez odwiedziny, telefony i listy. Wspierała ich dobrym słowem i modlitwą, cieszyła się osiągnięciami, dodawała otuchy w trudnościach. W sposób szczególny otaczała duchową opieką powołania kapłańskie z parafii, w których pracowała. Gorliwie brała udział w uroczystościach kościelnych. Kościół był jej drugim domem od lat dziecięcych, do końca też zachowywała z nim żywą łączność, utożsamiając się z jego radościami i bólami. Sentire cum Ecclesia („czucie” z Kościołem) – istotna cecha życia konsekrowanego – mocno odbiła się w życiu duchowym s. Emanueli. Ceniła wspólnotowe sprawowanie Liturgii Godzin, lubiła odmawiać różaniec i śpiewać Godzinki ku czci Matki Bożej, ale też adorować Najświętszy Sakrament.
Przełomowym momentem w życiu Siostry było ujawnienie się choroby nowotworowej w grudniu 2011 r. Od tej pory przygotowywała się na spotkanie z Bogiem w wieczności, jednak na wiadomość o modlitwie i Mszach św. odprawianych w jej intencjach w parafiach, gdzie pracowała, żywiła nadzieję na polepszenie zdrowia. Specjalistyczną opiekę pielęgniarską w infirmerii zakonnej zapewniały jej siostry pielęgniarki. Modlitwa i rozważanie męki Pańskiej dawały Siostrze Emanueli pokój serca. W chorobie odwiedzały ją siostry, rodzina, znajomi oraz kapłani i klerycy z włocławskiego seminarium. Duchowe wsparcie innych, życzliwa pamięć, pomagały wytrwać w cierpieniu, dawały poczucie wspólnoty i bliskości Boga. Z wiarą przyjmowała sakrament namaszczenia chorych przed kolejnymi operacjami, a ostatnio 30 kwietnia 2012 r. Uczestniczyła w Eucharystii w domowej kaplicy, do końca przyjmowała Komunię świętą. Kiedy w ostatnim miesiącu nie mogła sama się modlić, towarzyszyły jej Współsiostry.
Siostra Emanuela świadomie odchodziła do Pana. Zmarła w domu generalnym w piątek 18 maja 2012 r. o godz.16.35 w obecności modlących się przy niej sióstr.
W poniedziałek o godz. 1100 odbyły się uroczystości żałobne w kaplicy domu generalnego we Włocławku przy ul. Orlej 9.
Dobry Jezu, a nasz Panie, daj jej wieczne spoczywanie!
m. Jolanta Gołębiowska
przełożona generalna
- fragment homilii wygłoszonej przez ks. prałata Artura Niemirę
{audio}pogrzeb-21-maj-2012.mp3{/audio}
- zdjęcia z pogrzebu:
{gallery slider=boxplus.transition animation=6000}pogrzeb-s-emanueli-21-maj-2012{/gallery}
(kliknij na zdjęcie aby powiększyć)
